Het officiële MedZine Blog

Longarts en hoogleraar Marjolein Drent zag het afgelopen jaar haar geliefde aandachtsgebied interstitiële longaandoeningen na achttien jaar verdwijnen uit het Maastricht Universitair Medisch Centrum. Na een roerige periode begon ze dit voorjaar in Ziekenhuis Gelderse Vallei, waar haar de mogelijkheid werd geboden om zorg te bieden aan deze specifieke groep patiënten.

Hoe heeft u de afgelopen periode ervaren?

Het was wel even heel lastig. Je komt in een soort vacuüm terecht omdat ik in Maastricht op een gegeven moment geen patiënten meer mocht aannemen. Dan is de uitdaging na een tijdje wel weg. Ik had chronisch zieke patiënten die ik al van begin af aan zag, dat is voor beide partijen een rare situatie. Als ik nou richting mijn pensioen ging was het een ander verhaal, dan had ik ernaar toe kunnen werken.

Was het onzeker of u uw specialisatie nog wel kon blijven uitvoeren?

Het is lastig om duidelijk te maken dat ook buiten academische centra zo’n specifiek aandachtsgebied prima kan worden ondergebracht. Tot mijn grote vreugde had Ziekenhuis Gelderse Vallei al langer interesse om mij naar Ede te halen, nu was het ook het goede moment.

Wat maakt uw specialisme zo interessant?

Bij iedere patiënt met een interstitiële longaandoening is de oorzaak vaak een puzzel. De pathologie is complex en gaat vaak gepaard met vage klachten zoals pijn en moeheid. Klachten waar dokters vaak weinig mee kunnen. Als je kunt bijdragen daar meer begrip en erkenning voor te krijgen is dat zinvol en belangrijk voor de patiënt.

Hoe blijft u op de hoogte van uw vak?

Met alle hulpmiddelen die er tegenwoordig zijn is het steeds makkelijker om in korte tijd op de hoogte te blijven. Meestal doe ik dat s’ avonds en in het weekend, want overdag heb ik daar geen tijd voor. Als ik bijvoorbeeld op PubMed interessante publicaties heb gelezen geef ik dat ook weer door aan collega’s.

Uw patiënten zijn veelal chronisch ziek. In hoeverre gebruikt u nieuwe technologie in de praktijk?

Door internet kun je steeds makkelijker informatie verkrijgen, ook als een patiënt voor je zit. Zo zijn er bijvoorbeeld apps waarmee je de dosering van een medicijn kunt nagaan. Daarnaast kun je met chronische patiënten bijvoorbeeld ook via een iPad communiceren. Bij complexe pathologie is het handig om patiënten en verwijzende collega’s via dit soort kanalen te coachen. Zo kun je ook collega’s optimaal betrekken bij de begeleiding van patiënten die ze voor een advies verwijzen. De afdeling e-health van Ziekenhuis Gelderse Vallei is hier al heel actief mee bezig, ik was positief verrast. Zo is er een ICT-project voor COPD-patiënten en de volgende stap zijn patiënten met interstitiële longaandoeningen. Zelfs al ben ik op Aruba of Schiermonnikoog, dan kan ik patiënten en collega’s met behulp van een laptop of iPad overal coachen. Persoonlijk contact blijft natuurlijk essentieel, maar als je dat eenmaal hebt gelegd, zijn er veel mogelijkheden om contact te onderhouden.

Door Anouk Brinkman