Het officiële MedZine Blog

Anne Breek is gespecialiseerd verpleegkundige op de Intensive Care (IC) in het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis (OLVG) te Amsterdam. Ze werkt sinds 2008 in het ziekenhuis en zette zich tussendoor nog een jaar in voor Artsen zonder Grenzen in Afrika. Breek houdt naar eigen zeggen van de hectiek op de IC en gaat grote uitdagingen niet uit de weg.

Aanvankelijk was het Breeks wens om arts te worden, maar nadat ze twee keer was uitgeloot, besloot ze de HBO-opleiding Verpleegkunde te volgen. Dat bleek een goede keus, want ze werkt nu al weer jaren met veel plezier in de verpleging.

Uitdaging
“Ik merkte op de gewone verpleegafdeling dat ik het te saai vond; er was te weinig actie. De IC bood mij meer uitdaging”, aldus Breek. Het was echter puur toeval dat ze op de IC terecht kwam. Vanwege haar VWO-achtergrond kon ze een technische module volgen die haar in contact bracht met de medisch-technische handelingen op de IC. Zo staan er rond ieder bed wel een monitor, beademingsmachine, medicijnpompen en in sommige gevallen ook nierdialyse-apparatuur. Deze technische kant van de IC-afdeling sprak Breek erg aan. Het allerleukste aan haar werk vindt ze de uitdaging om voor ieder probleem de juiste oplossing te vinden. “Dat kan iets heel kleins zijn, bijvoorbeeld een verstopte arterielijn weer door laten lopen of een grote buikwond zo goed mogelijk verbinden. Ik vind het erg leuk om daar de juiste aanpak voor te bedenken.”

Gezonde stress
Ook vindt ze de hoge werkdruk op de IC fijn. Breek: “Ik hoop altijd op een beetje gezonde stress. Aan het begin van elke dienst bedenk ik hoe ik het die dag zo werkbaar mogelijk maak, zodat ik de patiënt de beste zorg geef, maar mezelf niet kapot werk.” Het draait allemaal om een goede voorbereiding. Breek zorgt er dan ook altijd voor dat ze alles alvast bij de hand heeft voor het geval dat een patiënt ineens instort. “Verder probeer ik zo goed mogelijk op de hoogte te zijn van de achtergrond van elke patiënt, welke medicijnen hij slikt en hoe bijvoorbeeld zijn beademingsapparatuur is ingesteld.” Als ze kijkt naar wat haar heeft gevormd tot de verpleegkundige die zij nu is, denkt ze dat dat vooral de “angstige en hectische” gebeurtenissen op de IC zijn. “Mijn nuchtere karakter helpt mij om juist in die stressvolle situaties heel rustig te handelen. Het zat natuurlijk al in de aard van het beestje, maar het wordt nu nog eens versterkt door het werk.”

Memorabele zorgmomenten
Terugkijkend naar de afgelopen jaren zijn Breek meerdere zorgmomenten bijgebleven. Zo kwam een paar jaar geleden een jonge Ierse man op de IC die na een drugsintoxicatie in de gracht terecht was gekomen. Na de reanimatie werd hij niet meer wakker. “Zijn vrouw kwam samen met familie en vrienden over uit Ierland. De arts moest haar uitleggen dat haar man hersendood was en ik zat bij dat gesprek om eventuele vragen te beantwoorden. Dat is behoorlijk confronterend en verdrietig. En ja, dan huil je soms weleens mee.” Wat ze ook niet snel zal vergeten is een patiënt met pancreascarcinoom die een risicovolle Whipple-operatie kreeg. (Hierbij wordt de tumor uit de pancreas verwijderd – red.) De echtgenote van de patiënt, zelf ook IC-verpleegkundige, week geen moment van zijn zijde. Breek: “Uiteindelijk hebben we haar man niet kunnen redden, omdat hij maar bleef bloeden. Hij zei zelf toen ook al dat het op deze manier niet langer ging. Zijn vrouw bleef ondanks alles heel nuchter. Ze heeft zijn keuze volledig geaccepteerd. Normaal zie je ik weleens het tegenovergestelde.”

Meer mens
Voor Breek is zorg datgene doen voor een patiënt, waarvan je op dat moment denkt dat dat het beste is. Hierbij kijkt ze niet alleen naar de medische kant. Breek: “Een patiënt, die weer stabiel is en naar de verpleegafdeling kan, wil ik extra goed verzorgen die dag, bijvoorbeeld door hem te douchen en te scheren, zodat hij zich weer mens voelt. De meeste patiënten op de IC hebben allerlei toeters en bellen aan hun lichaam, zijn gesedeerd en doodziek. Als verpleegkundige heb je dan andere prioriteiten dan je druk maken om hun uiterlijke verzorging. Zodra ze zich beter beginnen te voelen, zie je ook de mens achter de patiënt."