Het officiële MedZine Blog

Achtergrond bij het medisch nieuws

Blog kinderverpleegkundige: ‘Flesje melk’

Blog kinderverpleegkundige: ‘Flesje melk’

Mijn nachtdienst is nog maar net begonnen als voor de eerste keer mijn pieper afgaat. Als ik de kamer in stap, zie ik een heel onrustig klein jongetje liggen. Ondanks dat het jongetje nog niet kan praten, lijkt hij te vertellen dat hij dit maar niks vindt. Een infuus, een katheter en dan ook nog een plakker om zijn teen zorgen ervoor dat er vrij veel onrust is. Liefdevol staat zijn papa naast zijn bed en na een tijdje valt hij, moe van het vele huilen, in slaap.

Voor lange duur is het slapen niet en vrij kort daarna gaat mijn pieper weer af. Onderweg naar de kamer bedenk ik wat kan helpen om hem rustig te krijgen. “Zou hij pijn hebben? Heeft hij honger? Of is het de onrust van de nieuwe omgeving en alle slangetjes?”. Op zulke momenten is het lastig dat het kleine jongetje niet zelf kan vertellen wat er in hem om gaat.

Door het raam in de deur zie ik dat papa vermoeid naast hem staat. Liefdevol wrijft hij over zijn hoofdje en neuriet een liedje. De vermoeidheid is van zijn gezicht af te lezen. “Is het een idee dat we hem een flesje geven wanneer hij weer wakker is?”, vraag ik aan papa. “Normaal gesproken drinkt hij geen flesje meer tijdens de nacht, maar voor nu is het misschien wel een idee”, knikt papa bevestigend. “Wilt u dan zelf het flesje geven of wilt u dat ik dat doe?”. “Ik doe het zelf wel, tenzij ik in slaap ben. Dan zou ik het fijn vinden als jij het zou willen doen”.

Als niet veel later mijn pieper weer af gaat, besluiten we een flesje te proberen. Even later loop ik met zijn flesje richting de magnetron en wanneer het de goede temperatuur heeft en ik terug op de kamer ben, tref ik papa diep in slaap aan. “Helemaal niet erg”, denk ik bij mijzelf want om zo’n klein kindje een flesje te geven, is helemaal geen straf.

Ondanks dat ik een totale vreemde voor hem ben, blijft hij rustig wanneer ik hem uit zijn bedje til. Ik ga op de stoel naast zijn bedje zitten en laat zijn hoofd op mijn rechterarm rusten. Ik bied hem de fles aan en meteen begint hij te drinken. Grote slokken melk gaan naar binnen en zijn gezichtspieren ontspannen langzaam. Met zijn kleine handjes grijpt hij naar zijn flesje en laat het flesje niet meer los.

Rustig drinkt hij zo zijn flesje op en wanneer het flesje leeg is, kijkt hij mij met zijn mooie blauwe ogen aan. Even blijven we zo zitten. Ik genietend van het moment met zo’n lief klein mannetje op schoot en het jongetje nagenietend van zijn flesje. Mijn blik blijft op het jongetje rusten en ik zie hoe de slaap het langzaam van hem wint. Steeds zwaarder worden zijn ogen en dan vallen ze dicht. Om er zeker van te zijn dat hij echt lekker slaapt, blijf ik nog even zo zitten. “Wat een top baan heb ik toch”, fluister ik tegen mijzelf terwijl het jongetje diep in slaap is, veilig in mijn armen.

Heel voorzichtig sta ik op en leg ik het jongetje weer terug in zijn bedje. Ik leg zijn knuffeltje naast hem neer en stop de deken lekker in. “Slaap lekker lief vriendje”, fluister ik hem toe en op mijn tenen sluip ik naar de deur. Ik kijk nog een laatste keer in het bedje voor ik de deur zachtjes dicht doe, het jongetje én zijn papa in dromenland achterlatend. 

Geschreven door: 
Sanne van Efferen, kinderverpleegkundige

Link naar website

  • Geplaatst in Blog
  •  Getagged met

Lees hier meer testimonials van HCP-ers en adverteerders

Volg ons