Het officiële MedZine Blog

Via de secretaresse kreeg ik een telefoontje doorverbonden van een Parkinsonpatiënt. Wat bleek nu het geval te zijn? Zijn langer bestaande rug- en beenpijn klachten waren excessief toegenomen sinds hij Covid19 had opgelopen. De vraag van de patiënt was of dit te maken zou kunnen hebben met zijn infectie en wat hij er aan kon doen.

Ik ken hem al langer met een matig gevorderde ziekte van Parkinson, waarbij hij enigszins hulp behoevend was en normaal gesproken de nodige pijnmedicatie gebruikte.

Op zijn vraag had ik niet direct een antwoord, dus ben ik maar eens gaan nazoeken wat een Covid19-infectie zoal op het zenuwstelsel bij patiënten met de ziekte van Parkinson kan uitrichten.

Ik verwachtte geen direct effect van de virusinfectie op het zenuwstelsel in zijn geval, hoewel getintel in voeten en zelfs zenuwontstekingen (Guillain-Barré syndroom) wel zijn beschreven. Toen ik hem dit mededeelde, vertelde hij mij terloops dat de huisarts niet langs mocht komen, en de fysiotherapeut niet meer bij hem aan huis kwam door de opgelegde maatregelen omtrent Covid19. Mede daardoor was hij erg sterk beperkt in zijn actieradius. Zelf kwam hij uit angst voor besmetting bijna de deur ook niet meer uit, liep in huis zo min mogelijk en kreeg steeds meer last van zijn bekende rug- en beenpijn. Ook het slapen ging hem slecht af.

Het is geen pretje om Parkinsonpatiënt te zijn tijdens deze coronaperiode.

Ik realiseerde me dat hij door het slechte slapen natuurlijk meer pijn ervaart, overdag de afleiding mist en ook geheel stijf was geworden door het gebrek aan mobiliteit t.g.v. het binnen zitten. Corona had dus indirect zijn pijnklachten doen nemen. Deze uitleg stelde hem gerust.

Vervolgens heb ik hem voorgesteld om zelf weer fysiotherapie oefeningen te doen en zijn Parkinsonmedicatie tijdelijk wat te verhogen, in de hoop dat hij daardoor mobieler zou kunnen worden. Ook heb ik hem op het hart gedrukt om meer binnenshuis en – indien mogelijk – ook buitenshuis te lopen in de toch bijna lege straten.

Een week later belde hij mij weer op. Tot mijn verrassing gaf hij aan dat het veel beter ging. Hij had namelijk de iPad van zijn kinderen geleend en had daarop de oefeningen gedaan samen met zijn kleinzoon. “Het liep weer”, vertelde hij me met ongetwijfeld een brede glimlach.

Geschreven door: Jan Pieter ter Bruggen, neuroloog Jeroen Bosch Ziekenhuis

Ondergetekende is lid van de werkgroep NWP (Ned. Werkgroep Pijn), een subvereniging van Nederlandse Vereniging voor Neurologie. De NWP stelt zich ten doelt om de kennis over chronische pijn bij artsen in opleiding te verbreden.