Het officiële MedZine Blog

Het is nog vroeg op maandagochtend als er twee jongetjes, elk aan de hand van hun mama, zich bij de balie melden. Een beetje verlegen schudden ze mij één voor één de hand en kruipen daarna weer veilig achter hun mama’s rug. “Jullie mogen met mij meelopen” en ik wijs ze de weg naar de vierpersoonskamer waar zij beide worden opgenomen. Omdat er die dag maar twee opnames gepland staan, kunnen zij beide een bed bij het raam uitkiezen en ze gooien hun tas op het bed.

Beide jongetjes hebben ongeveer dezelfde leeftijd en dat schept vrijwel meteen een band met elkaar. Terwijl de beide ouders met elkaar in gesprek gaan, zitten de jongetjes verlegen op het bed. De spanning voor de operatie die komen gaat, is van hun gezicht af te lezen. Wat voor veel kinderen leuk speelgoed is, is de afstandsbediening van het bed. Nieuwsgierig proberen zij het bed uit en zetten het bed in verschillende hoogtes en standen. Langzaam komt er een kleine vorm van ontspanning op hun gezicht en nadat ik mijn opnamecontroles heb gedaan en de nodige informatie heb uitgevraagd, sta ik op het punt om de kamer te verlaten.

“Mag ik toch nog iets vragen?” Ik sta al bij de deur, maar loop weer terug richting de twee bedden om de vraag te kunnen beantwoorden. “Tuurlijk, alles mag hier gevraagd worden” en ik wacht op de vraag die gesteld gaat worden. “In het voorlichtingsfilmpje hebben wij gezien dat er een speciale auto is. Een auto waarmee je naar de operatiekamer kan rijden, zou hij dat mogen?” Terwijl ze het vraagt, kijkt ze richting haar zoon, die ons met verwachtingsvolle ogen aankijkt. Ondanks dat ik al even werkzaam ben op de afdeling, heb ik nog nooit gebruik gemaakt van de bestuurbare auto en ik besluit het eerst even na te vragen, voor ik een belofte doe die niet waar te maken valt.

Nadat ik bij mijn collega’s heb gecheckt of dit mogelijk is en heb gecontroleerd of de auto het doet, ga ik weer terug naar de kamer. “De auto is op de afdeling en wat mij betreft kan je in de auto naar de operatiekamer rijden.” Maar waar ik bang voor was gebeurt en ook het andere jongetje heeft interesse in de bestuurbare auto. Het toeval wil net dat zij op dezelfde tijden geopereerd worden en dus ook op dezelfde tijd boven worden verwacht. “Ik heb een idee”, zeg ik. “Is het niet leuk dat jij tot de lift met de auto mag en dan mag jij daarna in de auto naar boven”. Ik kijk van het ene jongetje naar het andere jongetje, terwijl ik de woorden uitspreek. Beide vinden het een goed idee en knikken instemmend. “Samen spelen is veel leuker”, antwoord het ene jongetje om zijn bevestiging kracht bij te zetten.

Niet veel later is het tijd om naar boven te gaan. Omdat ik inschat dat dit een hele operatie gaat worden om twee kinderen, twee bedden, twee ouders én de bestuurbare auto naar boven te krijgen, zorg ik dat ik op tijd richting de operatiekamers vertrek. “VROEM!”, de sleutel van de auto wordt omgedraaid en de auto start. “Wel je gordel omdoen he” zeg ik plagend en het jongetje klikt zijn gordel vast. “Klaar voor vertrek” roept hij.

Met zijn rechtervoet geeft hij beheerst gas en vol precisie stuurt hij richting de lift. Nadat hij onderweg heeft getoeterd naar alle mensen die hij tegenkwam en hij een paar keer met een grote lach heeft omgekeken, is het tijd voor de wissel. Ook dit jongetje geniet van het rijden in de auto en stuurt beheerst richting de operatiekamer. “Dit was leuk”, roepen beide jongetjes uit wanneer zij op de plaats van bestemming zijn.

Nadat ik de overdracht heb gegeven en de jongens en ouders succes heb gewenst, ga ik weer op weg naar de afdeling. Het was een hele operatie om alles op tijd boven te krijgen en het is ook weer een uitdaging om de auto naar beneden te krijgen doordat de accu leeg is en de auto niet meer reageert wanneer de toetsen van de afstandsbediening worden ingedrukt. Maar het plezier en de lach van de kinderen, is het allemaal waard geweest.

Geschreven door:
Sanne van Efferen, verpleegkundige
Link naar website