Het officiële MedZine Blog

Het is één van mijn eerste dagen terug op de praktijk als ik een verwarrend telefoontje krijg. Of beter gezegd: een verwar(ren)d persoon aan de andere kant van de lijn. Meneer vertelt een onsamenhangend verhaal over een borreltje gisterenavond en dat hij daarna buikpijn kreeg. Ik stel wat vragen, maar krijg dan een verhaal over een kip van vroeger, een treinreis en dan weer terug naar het borreltje dat meneer gisterenavond heeft gedronken. Ik probeer het met heel gerichte, gesloten vragen, maar ook dat lukt niet.

Eerder in het gesprek vroeg ik meneer al of er iemand bij hem was, hij zei dat hij alleen woont, maar dan hoor ik toch iemand op de achtergrond praten. Het blijkt meneer zijn vrouw te zijn, die aan het douchen was toen meneer is gaan bellen; ze wist er niets eens vanaf…

Het gesprek tussen de beide partners – dat eigenlijk niet voor mijn oren bestemd is, maar wat ik uiteraard wel meekrijg door de telefoon – is schrijnend. Ik begrijp dat meneer in korte tijd (enkele dagen) ontzettend vergeetachtig en warrig is geworden. Mevrouw heeft er al enkele keren op aangedrongen dat hij ons zou bellen, maar meneer weigerde dat. Nu hij buikpijn heeft, heeft hij besloten daarvoor te bellen, hij weet zelf niet dat hij in de war is en al eerder hulp geweigerd heeft.

Hier moet een consult komen. Niet voor de buikpijn, maar wel voor wat er verder speelt.

Ik krijg mevrouw aan de lijn, en eindelijk weet ik hoe onze patiënt heet. Mevrouw vraagt beschaamd of ik het gesprek heb gehoord. Ik vertel haar dat ik dat heb gehoord, en vertel haar gelijk dat het juist veel duidelijkheid heeft gegeven en dat er wat mij betreft vandaag een afspraak bij de huisarts kan komen. Ik vraag haar ook of ze meneer urine wil laten opvangen.

Ik heb een dubbele afspraak gemaakt voor dezelfde middag. Meneer komt aan mijn balie weer vrolijk vertellen over zijn kippen en treinreizen en kletst de tijd tot aan het consult vol. Zijn vrouw ziet er wit en moe uit, ze vertelt me al een aantal nachten in de weer te zijn omdat haar man dan ineens opstaat, hard begint te praten, schreeuwen of lachen. Ze kan niet meer.

De urinetest is duidelijk: een urineweginfectie. Dit zou weleens heel goed de verklaring kunnen zijn voor de verwardheid en voor de buikpijn. Vooral oudere mensen kunnen door een urineweginfectie, maar ook door andere infecties of bijvoorbeeld een operatie, in delier raken. Delier is het woord wat we gebruiken voor een verwardheid die in enkele uren of dagen is ontstaan. Het belangrijkste is de oorzaak op te sporen, in dit geval dus de urineweginfectie. Meneer H. krijgt een antibioticum. Als hiermee de urineweginfectie verdwijnt, gaat het delier ook snel over. De huisarts geeft de vrouw van meneer een aantal tips over hoe het beste voor meneer te zorgen, en hij spreekt voor morgen een telefonisch consult af.

De volgende dag gaat het al een stuk beter meldt mevrouw aan de telefoon. Een dochter is ’s nachts komen helpen zodat mevrouw een nacht door kon slapen, dus zij voelt zichzelf ook een stuk beter.

Nog een week later staat het echtpaar aan mijn balie. Meneer is weer zijn rustige zelf, en heeft een doos eieren in zijn hand. Voor mij. Hij grinnikt om mijn verbaasde gezicht: “Volgens mijn vrouw heb ik jou over mijn kippen en eieren verteld, en jij schijnt gezegd te hebben dat jullie ook wel eieren lusten. Weet jij het ook nog? Of maakt ze mij wat wijs”? Ik schiet in de lach: dat gesprek hebben we inderdaad gevoerd.

’s Middags eten we met z’n allen een gekookt eitje, heerlijk! Met dank aan het delier van meneer H. (met wie het nu heel goed gaat)!

Geschreven door:
Doktersassistente Eveline schrijft

Lees hier de blog op haar website