Het officiële MedZine Blog

Achtergrond bij het medisch nieuws

Kinderverpleegkundige: Logeerpartijtje

Kinderverpleegkundige: Logeerpartijtje

“Maar ik wil echt heel graag hier blijven hoor”, zegt een zacht meisjesstemmetje. Ik kijk twee helderblauwe ogen aan en zie haar ondeugende glimlach nog net boven het dekbed uitkomen. “Wil je hier blijven vannacht?”, vraag ik haar verbaasd. De meeste kinderen willen namelijk zo snel mogelijk weer naar huis, dus het klinkt vrij bijzonder dat dit meisje graag hier zou willen blijven. “Ja echt hoor, ik vind het wel gezellig bij jou”, de glimlach op haar gezicht wordt steeds ondeugender. “Dan kom ik gewoon bij jou logeren”. 
“Maar ik ga strakjes naar huis”, zeg ik haar terug. “Ik blijf hier ook niet slapen, maar ga straks ook naar mijn eigen bed”. “Echt?”, vraagt ze verbaasd. “Echt!”.

“Wat vind je het leukste aan logeren?”. “Dan komt mama bij mij in bed slapen en dan vertelt mama fantasieverhalen. Dat is echt zo mega leuk”, roept ze enthousiast. “Zo dat is gezellig!”. Haar enthousiasme werkt aanstekelijk en ik zie het logeerpartijtje helemaal voor mij. “Wil jij bij mij komen liggen en een verhaaltje vertellen?”, vraagt ze met nog steeds dezelfde ondeugende ogen.

Ik laat haar vraag even op mij inwerken voor ik antwoord geef. Het is een rustige avonddienst en dus wil ik wel op haar verzoek ingaan. “Nou vooruit, schuif maar een beetje op”. Ik heb de woorden nog niet uitgesproken of ze heeft al plaatsgemaakt. Ik ga op het bed zitten en doe net alsof ik ga liggen. “Wat voor verhaaltje wil je horen?”. “Een heel gek fantasieverhaaltje!”, roept ze luid terwijl ze haar handen in de lucht gooit.

“Er was eens een meisje, een heel ondeugend meisje. En als het meisje een ander meisje aanraakt, wordt dat meisje ook ondeugend. En als het meisje een bloem aanraakt, wordt het een ondeugende bloem. Alles wordt ondeugend bij het meisje”, begin ik het verhaal. Ik kijk met een schuin oog naar het meisje en zie dat zij heel rustig ligt te luisteren. “Niet stoppen, verder gaan!” roept ze terwijl ze mijn arm aanraakt. Ik hervat weer snel het verhaal; “op een dag was het meisje aan het wandelen in het bos.

“Maar zodra zij een stap zette op de blaadjes, werden het ondeugende blaadjes. En ondeugende blaadjes, vliegen het hele bos door. Het meisje huppelt verder en de ondeugende blaadjes vliegen achter haar aan. Als ze verder in het bos is, komt ze een hertje tegen. Heel voorzichtig loopt het meisje naar het hertje en aait het hertje over zijn snuitje. Het hertje veranderd meteen in een….”, ik laat een stilte vallen en geef haar de gelegenheid het verhaaltje af te maken. “Een ondeugend hertje!”, roept ze hard door de kamer, terwijl ze mij in haar enthousiasme nog net niet slaat bij het in de lucht gooien van haar armen.

Nadat ik nog even heb doorverteld over het ondeugende meisje, de ondeugende blaadjes en het ondeugende hertje, rond ik het verhaaltje af en sta ik weer op. “Dat was het gezelligste en bijzonderste logeerpartijtje wat ik heb gehad”, zeg ik zodra ik ben opgestaan. “Dat vond ik ook, dit was mega leuk!”. “Nu ga ik vanavond toch lekker in mijn eigen bedje slapen, want ik heb toch met jou gelogeerd”, zegt ze met haar ondeugende lach en twinkelende ogen op haar gezicht. En zo is het logeerpartijtje wat nog geen kwartier heeft geduurd, het hoogtepunt van de avond, voor ons allebei.

Geschreven door:
Sanne van Efferen, verpleegkundige
https://www.deschrijvendeverpleegkundige.nl/

  • Geplaatst in Blog
  •  Getagged met

Lees hier meer testimonials van HCP-ers en adverteerders

Volg ons