Het officiële MedZine Blog

‘Dokter, ik heb een mevrouw aan de lijn. Ze vraagt een huisbezoek voor haar man. Hij vraagt om een spuit voor zijn buikpijn, ik verbind even door.’

Het is laat, de avond is al druk geweest, ik was net van plan in mijn bed te kruipen. Maar secretaresses mogen hier geen triage doen en een hulpvraag niet honoreren is al helemaal uit den boze in dit Belgenland.

‘Vertel eens, wat is er aan de hand?’ vraag ik, een zucht onderdrukkend.
‘Het is voor mijn man. Zijn darmen altijd, hè? Hij heeft weer krampen en heeft moeten overgeven’, zegt de mevrouw, die de zaken voor haar man moet afhandelen blijkbaar.
‘En hoelang is dat zo al gaande?’ vraag ik.
‘Hij belt altijd veel te laat, hè’, zegt mevrouw, ‘hij heeft dit al jaren op en af, een spastische darm zeggen ze.’

De klachten zijn vanochtend weer begonnen en hij heeft al netjes de nodige zelfzorgmedicatie genomen, maar het mag allemaal niet baten.

‘En nu wilt u dat ik een spuit kom geven, begrijp ik van de secretaresse?’
‘Ja, als dat kan alstublieft.’
‘Dat kan wel mevrouw, ik wil hem gerust helpen, maar kan hij niet naar hier komen, naar de wachtpost?’
‘Nee, dat zal niet gaan’, antwoordt ze.
‘En waarom gaat dat niet?’ Zo snel geef ik niet op.
‘Dat is moeilijk.’
‘En waarom is dat moeilijk?’
Het blijft even stil. Ik zet me schrap voor een excuus uit de top tien van standaardsmoesjes.
‘Tja, madam, het is ne flauwe man.’

Totaal ontwapend door zoveel eerlijkheid, rijd ik fluitend naar dat huisbezoek. In no time sta ik weer buiten. 90 euro cash af te rekenen.

Het kost wat, zo’n flauwe man.

Geschreven door: Martine Schrage, huisarts