Ongunstig cytogenetisch profiel bij AML en MDS geassocieerd met goede respons op decitabin
- Door MedZine Redactie -
- Geplaatst op
Bij acute myeloïde leukemie (AML) zijn gewoonlijk het hebben van een ongunstig karyotype en/of hoge leeftijd geassocieerd met een slechte prognose. Nu blijkt uit een publicatie in The New England Journal of Medicine dat behandeling van AML en myelodysplastisch syndroom (MDS) met decitabine juist effectiever is bij patiënten met een ongunstig cytogenetisch profiel en/of TP53-mutaties.
Decitabine is geregistreerd voor de behandeling van oudere AML-patiënten die niet voor standaard inductiechemotherapie in aanmerking komen. In de Verenigde Staten wordt het cytostaticum bovendien toegepast bij de behandeling van MDS. Omdat de respons op decitabine gewoonlijk laag is, zijn onderzoekers al enige jaren op zoek naar biomarkers die een betere respons kunnen voorspellen. Tot op heden werden er echter nog geen overtuigende biomarkers gevonden.
In de huidige fase 2-studie en een extensiecohort onderzochten Welch en collega’s de correlatie tussen frequente mutaties en respons op of juist resistentie tegen decitabine. Hiervoor bepaalden zij de sequenties van het exoom en 272 specifieke genen bij 54 patiënten met AML, 36 met recidief AML en 26 patiënten met MDS. De patiënten werden in maandelijkse cycli tien dagen lang behandeld met 20 mg/m2 decitabine per dag.
Na behandeling met decitabine werd bij 53 van de 116 patiënten (46%) minder dan 5% blasten in het beenmerg geconstateerd. Patiënten met een ongunstig cytogenetisch profiel hadden een significant beter totaleresponspercentage (ORR) dan patiënten met een intermediair of gunstig profiel (67% vs. 34%, p<0,001). Daarnaast hadden ook patiënten met een TP53-mutatie een significant betere ORR dan patiënten zonder deze mutatie (100% vs. 41%, p<0,001).
Waar eerdere studies consequent lieten zien dat conventionele chemotherapie bij patiënten met een ongunstig cytogenetisch profiel en/of mutaties in TP53 geassocieerd is met een relatief slechte uitkomst, lieten Welch en collega’s zien dat patiënten met één van beide risicofactoren na behandeling met decitabine geen slechtere algemene overleving (OS) hadden dan patiënten met een intermediair of gunstig risicoprofiel (mediane OS naar cytogenetisch profiel: 11,6 vs. 10 maanden, p=0,29; TP53-mutaties: 12,7 vs. 15,4 maanden, p=0,79).
Bron: The New England Journal of Medicine (Welch JS, et al. N Engl J Med 2016;375:2023-36)
Door Robbert van der Voort
