Het officiële MedZine Blog

Een traumateam dat klaarstaat om direct medische zorg te verlenen bij een humanitaire ramp is noodzaak. Dat zei dr. Kees Jan Ponsen, traumachirurg aan het Medisch Centrum Alkmaar en Rode Kruis Ziekenhuis Beverwijk, tijdens een persconferentie van het European Congres of Trauma and Emergency Surgery (ECTES) met als thema ‘save lives, share knowledge’. De bijeenkomst vond plaats op maandag 11 mei 2015 in de RAI Amsterdam.

Traumazorg is in Nederland goed geregeld. Het Ministerie van VWS heeft elf ziekenhuizen in Nederland aangewezen als traumacentrum met als doel de kwaliteit van zorg voor de traumapatiënt te optimaliseren. Zo zijn er kenniscentra opgericht voor onderzoek en onderwijs, staan er mobiele teams klaar om traumazorg van topniveau te leveren en wordt de coördinatie van traumazorg per regio georganiseerd. Daarnaast werkt de Nederlandse Vereniging voor Traumachirurgie aan de toekomst door het uitvoeren van onderzoek, educatie en internationalisering. Prof. dr. Inger B. Schipper, traumachirurg aan het LUMC en voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Traumachirurgie vertelt: “Dat laatste onderwerp is erg relevant geworden gezien de situatie in Nepal. Wij zijn klaar om onze kennis te delen, vooral in landen waar dat heel hard nodig is.”

Dr. Ponsen die pleit voor een traumateam bij humanitaire rampen beaamt dat en legt uit waarom de traumachirurg de juiste persoon is om tijdens een calamiteit hulp te verlenen. “De traumachirurg is de generalist binnen de acute zorgverlening, omdat hij tachtig procent van alle letsels zelf kan behandelen en omdat de professional gewend is om te improviseren tijdens acute situaties. Wij zijn in staat om in heftige omstandigheden het leven te behouden door bloedingen te stoppen en open fracturen eenvoudig te behandelen zodat er geen infecties kunnen optreden.”

Wereldwijd bestaan er Urban Search And Rescue (USAR) teams, interventiemachten die op korte termijn op een ramplocatie zijn. Het Nederlandse USAR-team heeft als taak noodhulp te bieden op nationaal en internationaal niveau. Volgens dr. Ponsen is het logisch om hierbij aan te sluiten: “USAR-teams zijn er met name op gericht om slachtoffers uit het puin te bevrijden en zijn niet bedoeld om medische zorg te leveren. Door een ramp zijn locale medische faciliteiten meestal ten gronde gegaan. We hebben bijvoorbeeld in Haïti gezien dat tachtig tot negentig procent van het medisch personeel was overleden onder het puin van het ziekenhuis door de aardbeving in 2010. Medische zorg is dus direct nodig. Hoe eerder we naar een noodsituatie kunnen, hoe eerder we kunnen interveniëren.”

De plannen om naar een rampgebied te vertrekken liggen klaar, maar politieke en logistieke kwesties belemmeren het overgaan tot actie. “We hebben structuur nodig die paraatheid garandeert zodat we vroeg kunnen vertrekken. Daarnaast moet er een overbrugging komen naar structurele hulp ter plaatse en moet er een hospitaal beschikbaar zijn waar we kunnen werken. Bovendien is het van belang om verzekeringskwesties goed te regelen. Mijn visie is dat we met gecombineerde teams zorg kunnen leveren tijdens noodsituaties: aan de ene zijde staat USAR en aan de andere zijde staat het traumateam. Ons streven is om binnen twee jaar operationeel klaar te staan”, aldus dr. Ponsen.

Bron: ECTES congres 2015