Het officiële MedZine Blog

Mijn pieper gaat, mijn collega’s van de vroege dienst zijn net naar huis. Er is een man opgenomen van rond de 40. Deze voor mij nog onbekende man zit al 20 minuten op het toilet en belt nu. Zacht gezegd een ongemakkelijke situatie voor deze meneer dat juist in deze ruimte onze eerste kennismaking plaatsvindt. 

Met tranen in zijn ogen zegt hij: ‘Zuster, ik weet niet meer wat ik moet doen, ik kan al 1,5 week niet naar het toilet en ik zie het niet meer zitten!’. De onmacht is in zijn blik te lezen. De forse pijn, niet ondenkbaar gezien de vele breuken die hij na een zwaar ongeluk heeft opgelopen, draagt niet bepaald positief bij aan het geheel.  De nieuwe omgeving waarin hij zich bevindt, is nog verre van vertrouwd. Ik stel meneer zo goed en kwaad als het gaat op zijn gemak en zeg dat we deze benarde situatie gaan oplossen. 

De details zal ik achterwege laten, maar na wat inspannende uren (laxeren etc.), roept meneer mij opgelucht bij zich. De toiletgang was deze keer met goed resultaat. De opluchting hangt letterlijk in de lucht, het was een heuse bevalling, maar daarnaast schaamt hij zich ook en verontschuldigt zich voor het vele werk. Natuurlijk doe ik mijn uiterste best om te laten merken dat het geen moeite was, maar het ongemak blijft voelbaar. Meneer is er stil van. Even twijfel ik, maar steek dan mijn hand naar hem uit. Ik krijg enigszins aarzelend, als automatische reactie, een hand terug. “Proficiat, het was een jongen”, grap ik. Even was het stil, meneer kijkt me met een soort van dankbaarheid aan en schiet dan in een onbedaarlijke lach. Daar zijn de tranen weer en stromen nu over zijn wangen. Ik lach even met hem mee. Daarna praten we over het ziekenhuisleed wat hij achter zich laat, de afhankelijkheid en onzekerheid waarin hij verkeert m.b.t. de toekomst. Dat schept ruimte. De triestheid op zijn gezicht verdwijnt langzaam en maakt plaats voor een meer ontspannen blik. Hij kan nu zelfs weer een beetje eten.

Een dikke week, en positieve vooruitgang later, doet er zich een grappig moment tussen ons voor in het dagverblijf, waar ook een andere revalidant aan tafel zit. “Dat wil ik ook wel”, reageert deze mevrouw op ons gezellig onderonsje. Waarop ik, voordat ik er erg in heb, uitflap: “Dat begrijp ik, maar dat moet je opbouwen, wij hebben een verleden”. Ik geef meneer een knipoog.

Naast het uitgekauwde flauwe grapje over billen wassen, is de meest gestelde vraag of ik mijn werk als verpleegkundige in een revalidatiecentrum niet zwaar vind. Mijn eerlijke antwoord daarop is dat ik dat zelden zo ervaar. Wel ben ik mij zeer bewust van de kwetsbaarheid, aanwezig bij de cliënten die zich bij ons melden om te revalideren. Het is niet zelden een van de zwaarste periodes uit hun leven. De afhankelijkheid is meestal een van de meest emotionele gevoelens die wij ook niet (meteen) kunnen wegnemen. Graag zou ik een klein kijkje in de keuken geven van hoe ik aan sommige van deze beladen situaties een andere wending probeer te geven, waarbij humor het sleutelwoord is. Meestal binnen de geijkte paden, altijd oprecht, maar soms ook wel eens op het randje.

Door: Ellis Goessens-Bodifée, werkzaam als MBO verpleegkundige bij Adelante Zorggroep te Hoensbroek. Volwassenenrevalidatie op afdeling ‘Amputatie, traumatologie, orthopedie en cardiologie'.

Klik hier om de online blog-pagina van Ellis te bezoeken over haar werk als verpleegkundige.