Het officiële MedZine Blog

De zon is nog onder, de lichten op de afdeling zijn nog uit en het einde van mijn nachtdienst nadert. De gehele nacht hebben alle kinderen lekker liggen slapen en het enige contact van die nacht was met collega’s of met de ouders die, tijdens de controlerondjes, wakker waren.

Op mijn pieper krijg ik een melding binnen van een alarmbel bij het patiëntje waar ik de gehele nacht voor heb gezorgd. Omdat dit patiëntje geen medicijnen had, controles niet noodzakelijk waren, is het nog een verrassing waar ze voor gebeld zouden kunnen hebben. Omdat ik niet weet of zowel de ouder als het kind wakker zijn, ga ik voorzichtig naar binnen.

Ik schuif het bedgordijn voorzichtig aan de kant en vanuit het bed kijken twee ondeugende ogen mij aan. “Wat kan ik voor jullie doen?”. “Uhm, eigenlijk niks hoor. Wij gaan zo lekker douchen, maar dat kunnen wij prima zelf”, antwoordt papa. “Ik denk dat jullie dan per ongeluk gebeld hebben”, antwoord ik tot slot en druk de alarmbel uit. Ik vind het zonde om meteen weer weg te gaan en besluit nog even op de kamer te blijven. Het jammere van nachtdiensten vind ik altijd dat de gehele nacht vrijwel iedereen slaapt en er weinig patiëntencontact plaatsvindt. Dit is daarom een uitgelezen kans om toch nog even dit contact mee te kunnen pakken, zo aan het einde van mijn dienst.

Als verpleegkundige zijn de zakken van het uniform altijd goed gevuld. Naast pennen in verschillende kleuren zit er ook een lampje en liniaal in om de pijnscore te kunnen meten. Vaak wekt dit de interesse van de kinderen en wordt er vrijwel meteen mee gespeeld. Ook dit jongetje pakt meteen het lampje uit mijn zak en begint ermee te spelen. “Dolfijn is ziek”, roept hij uit terwijl hij met het lampje gaat schijnen. Van de vinnen, tot de staart en van de mond tot aan zijn buik. Alles wordt verlicht door het lampje en wordt zo beter gemaakt.

“Wat ben jij een goede dokter zeg”, zeg ik enthousiast terwijl ik het lampje weer opberg. Maar dan valt zijn oog op de speciale pen in mijn zak, de dokterspen. In eerste instantie heeft hij niet door dat het ook een pen is en begint hij alleen tegen de dokter te praten. Maar wanneer het dopje van de pen, per toeval, op de dekens valt, is er niets meer veilig. Als een echte kunstenaar begint hij op zijn beide handjes te kleuren, overal zitten zwarte strepen en hij begint het steeds leuker te vinden.

“Nu jij een handtekening”. Voor ik het weet heeft hij mijn hand al te pakken en begint hij ijverig te kleuren. “Klaar!”. Ik bewonder zijn mooie handtekening en berg de pen weer op. En zo is niet alleen het jongetje toe aan een douchebeurt, maar kan ook ik wel wat zeep gebruiken. 

Geschreven door:
Sanne van Efferen, verpleegkundige
https://www.deschrijvendeverpleegkundige.nl/