Het officiële MedZine Blog

De nieuwe opname is op de afdeling gearriveerd. Twee vriendelijke ogen kijken me aan als ik mij voorstel. Mevrouw is kort van stuk en als zij even later met flink wat ondersteuning van mijn kant komt staan, om de transfer naar bed te maken, kijk ik letterlijk neer op haar kale kruin. Een vervelende souvenir van een zeer heftige ziekenhuistijd.

Mevrouw is erg onzeker en alles kost haar vreselijk veel energie, al haar reserves zijn verspild. Ook is zij heel openhartig over haar angsten. Ik besluit de belangrijkste informatie te filteren die ik aan haar verstrek, meer zal zij waarschijnlijk toch niet opslaan. De dagen hierna gaat mevrouw zienderogen vooruit, waar zij terecht trots op is. Prachtig om te zien. Langzaam maar zeker komt het vertrouwen in haar geteisterde lichaam terug. Zo heeft zij in het begin van mijn lange nachtenreeks bijvoorbeeld nog hulp nodig bij de toilettransfer, maar de nachten erna doet zij dit al volledig zelfstandig. De energie spat er vanaf! Mevrouw gaat ervoor en kijkt positief uit naar de nabije toekomst. Daarnaast is zij echt het zonnetje van de afdeling en dat ontgaat ook mijn collega’s niet. Nooit zagen we haar humeurig, ondanks alle zware inspanningen en het medisch leed wat zij achter zich laat. Gelukkig was er zo nu en dan ook ruimte voor emoties, hetzij voornamelijk op de achtergrond aanwezig.

Tijdens het begin van mijn 5^e nacht krijg ik te horen dat mevrouw nog niet retour is van het ziekenhuis na een ongeplande bloedtransfusie, waar veel tijd in is gaan zitten. Niet veel later zit mevrouw met trillende handen aan een glas drinken en een boterham, in het ziekenhuis kreeg zij een (niet bedoelde) koude maaltijd voorgeschoteld en kon het niet opbrengen om wat anders te vragen. Mevrouw zit er helemaal doorheen en geeft aan dat er deze avond al heel wat tranen gevallen zijn. Ik heb het vermoeden dat daar nog een hoop onverwerkt verdriet achter zit, maar daar heb ik het niet met haar over. We praten wat over onbenulligheden en daarna gaat mevrouw uitgeput naar bed. Gelukkig, blijkt later, dat dit onverwachte avontuur niet al te veel sporen nalaat.

Dit positieve proces zet zich voort en we hebben weinig bemoeienis bij mevrouw meer, ze gaat als een speer. Als ik een paar weken hierna weer nachtdienst heb, gaat de bel bij mevrouw op de kamer. Ik verwacht haar op het toilet of in bed, maar in ieder geval niet midden in de kamer waar ze zich begeeft en schrik me rot. Dat ontging mevrouw niet en zij moet vreselijk lachen om mijn schrikreactie. Het was een van de leuke momenten die ik met haar mocht beleven. Wat een mooi mens en een inspiratie voor veel andere revalidanten, vermoed ik. Recent nam zij afscheid met een prachtige zelfgeschreven tekst waaruit ik graag een klein stukje citeer: “De verpleging, de arts en therapie die me zo geholpen hebben van een bange muis naar de vrouw die ik nu weer ben… Jullie hebben me mijn waardigheid en zelfvertrouwen teruggegeven en mijn zelfrespect. Danken doe ik jullie uit de grond van mijn hart”. Nou, mevrouw, het was geheel wederzijds. Ik vind u een kanjer en het was een eer om uw revalidatieproces van dichtbij te mogen volgen. Niet alleen bent u trots op uzelf binnen de, voor u, zo kenmerkende bescheidenheid, maar ook wij zijn dat over de weg die u bij ons heeft afgelegd!

Door: Ellis Goessens-Bodifée, werkzaam als MBO verpleegkundige bij Adelante Zorggroep te Hoensbroek. Volwassenenrevalidatie op afdeling ‘Amputatie, traumatologie, orthopedie en cardiologie’.

Klik hier om de online blog-pagina van Ellis te bezoeken over haar werk als verpleegkundige.